In maart 2024 krijgt de vader van Noelle een beroerte. Hij leeft al met gevorderde dementie, maar na de beroerte is hij ook rolstoelafhankelijk. In het ziekenhuis krijgt de familie te horen dat de zorgvraag eigenlijk verpleeghuiszorg betreft. Noelle: “Het zou zwaar worden, werd ons verteld. En dat werd het ook. Maar toch besloten we: we doen dit samen als familie. Wij als mantelzorgers en mijn collega’s van De Leije voor de benodigde, professionele zorg.”
Noelle’s vader kwam in de jaren ’70 als gastarbeider naar Nederland. “Altijd hard gewerkt, altijd gezorgd voor zijn gezin en nooit een beroep gedaan op het zorgsysteem. Nu was hij ineens volledig afhankelijk van zorg. Een trotse man met een migratieachtergrond, opgegroeid in een cultuur waarin zorg en religie sterk met elkaar verbonden zijn.”
[de tekst gaat verder onder de afbeeldingen]
Dubbele rol
“Als dochter én wijkverpleegkundige voelde ik de dubbele rol en de verantwoordelijkheid om dit goed te organiseren. Mijn moeder, zijn echtgenote, was er dag en nacht voor hem. Juist haar hebben we moeten leren zorgen met beleid. Niet alles willen overnemen, maar juist zelfredzaamheid stimuleren. Ergonomie, zelfstandigheid waar kan en door Samenzorg haar eigen leven niet vergeten. Kleine dingen zoals papa zelf laten eten en daarvoor dan slabbers te gebruiken, vroegen tijd, uitleg en geduld.”
Nu, een jaar later, kijkt ze met trots terug. Met hulp van collega’s uit het buurtteam is er in de loop van het jaar een stabiele thuissituatie opgebouwd. “Mijn vader krijgt twee keer per week fysiotherapie, loopt inmiddels al kleine stukjes met de rollator. Waar hij in het begin nog uit bed geholpen werd met een tillift, doet hij de transfers nu grotendeels zelf. Twee keer per week komt er begeleiding, zodat mijn moeder ook even tijd voor zichzelf heeft. Dan kan ze naar haar eigen fysiotherapie of gezellig met een vriendin naar de markt.”
[de tekst gaat verder onder de afbeelding]
Anders kijken naar zorg
Noelle heeft inmiddels een gezonde balans gevonden tussen werk, mantelzorg en haar privéleven. Dit alles was niet mogelijk geweest zonder de inzet, steun en samenwerking van haar geweldige collega’s van team De Leije. “Dit is waarom ik in de zorg werk: omdat echte zorg begint bij iemand echt zien, inclusief de cultuur die iemand heeft gevormd. Daar begint het Samenzorgen voor mij.”